Porady

zr nąąstruowamtrW obliczu wzrastającej konkurencji pracodawcy zawierają z pracownikami umowę o zakazie konkurencji. Nie dla wszystkich to pojęcie jest jasne. Co w praktyce oznacza zakaz konkurencji i w jakich sytuacjach można zawrzeć taką umowę? Przeczytaj, co musisz o niej wiedzieć.

Zakaz konkurencji w umowie o pracę – co to znaczy?

Zakaz konkurencji w umowie oznacza, że pracownik pracując dla danej firmy, nie może:

• zawrzeć umowy o pracę z konkurencyjną firmą, 
• założyć własnej działalności będącej konkurencją dla pracodawcy, 
• wykonywać zlecenia lub działa na konkurencyjnej firmy.

 

Jak długo trwa zakaz konkurencji? Może trwać tak długo jak umowa o pracę lub krócej, jeżeli zawrze się taki zapis. Taka klauzula chroni pracodawcę, który dopuszcza pracownika do tajnych informacji przedsiębiorstwa. Jeżeli ujawnienie ich, a szczególnie przekazanie innym firmom z branży, mogłoby zaszkodzić biznesowi, warto podpisać umowę o zakazie konkurencji. Pracodawcy stosują ją również wtedy, kiedy zatrudniają cenionego specjalistę i chcą mieć jego wiedzę, zaangażowanie czy kreatywność na wyłączność. 

Zakaz konkurencji – co powinno znaleźć się w umowie?

Po pierwsze umowa o zakazie konkurencji musi zostać zawarta na piśmie. Może stanowić klauzulę w umowie o pracę lub zostać podpisana jako osobny dokument w dniu jej zawarcia lub w trakcie trwania.

 

Umowa o zakazie konkurencji powinna być również jak najbardziej precyzyjna. Ważne jest, żeby określić jakich konkretnie czynności nie może się podjąć pracownik. Samo określenie branży np. IT czy e-commerce jest zbyt szerokie. W umowie trzeba zawrzeć nazwy stanowisk, a najlepiej opis zakresu obowiązków i zadań, jakie są zakazane lub wiedzy, jakiej pracownik nie może wykorzystywać w innej pracy. 

Złamanie umowy zakazu konkurencji – konsekwencje

Złamanie zakazu konkurencji jest naruszeniem obowiązków pracownika i skutkuje zwykle rozwiązaniem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Pracodawca, który poniósł szkodę w związku z niedotrzymaniem umowy, może również ubiegać się w sądzie o odszkodowanie ze strony pracownika. Jest to jednak żmudny i czasochłonny proces, dlatego warto w umowie o zakazie konkurencji zawrzeć również informację o karze umownej. 

Zakaz konkurencji po ustaniu stosunku pracy

Klauzulę konkurencji po ustaniu stosunku pracy można zawrzeć tylko z pracownikiem, który w trakcie trwania umowy ma dostęp do tajnych informacji firmy. Zakaz konkurencji zabezpiecza przedsiębiorstwo na wypadek, gdyby ujawnienie tych informacji mogło narazić je na szkody. Jeżeli pracownik odmówi podpisania klauzuli, jest to przesłanka do rozwiązania lub niezawarcia umowy o pracę. 

 

Prawo pracy stanowi, że klauzula konkurencji może zostać zawarta na okres maksymalnie 3 lat od zakończenia stosunku pracy. Zwykle jest to 6-12 miesięcy. Pracodawca zobowiązuje się do wypłaty pracownikowi odszkodowania za cały okres trwania umowy o zakazie konkurencji. Można je wypłacić jednorazowo lub w miesięcznych ratach. Umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy przestaje obowiązywać automatycznie w sytuacji, w której pracodawca zaprzestaje wypłaty odszkodowania. 

Zakaz konkurencji w b2b

Nieco inaczej wygląda umowa b2b. Nie regulują jej postanowienia Kodeksu Pracy, a zasada swobody umów. W związku z tym można podpisać klauzulę o zakazie konkurencji z kontrahentem, z którym zawiera się umowę b2b, jeżeli obie strony wyrażą taką wolę. 

 

Bardziej skomplikowana staje się kwestia klauzuli konkurencji po ustaniu umowy b2b. Swoboda umów zakłada, że obie strony mogą zawrzeć w umowie wszystko i ile jest to zgodne z prawem i nie wypacza zasad współżycia społecznego. Umowa będzie nieważna, jeżeli w takim stopniu ograniczy możliwości jednej strony, że nie będzie ona w stanie wykonywać swojego zawodu. Nie należy również jej zawierać, jeśli widać znaczącą nierówność sił i większa firma narzuca swojemu współpracownikowi zasady dla niego niekorzystne. 

 

Podobne jest w przypadku odszkodowania za obowiązywanie umowy po zakończeniu współpracy b2b. Nie jest ono obowiązkowe, lecz jeżeli kontrahent prowadzący jednoosobową działalność jest narażony na brak możliwości wykonywania pracy, odszkodowanie powinno być wypłacane.

Kiedy umowa jest nieważna? 

Pracodawca nie może zakazać pracownikowi podejmować innej działalności czy pracy niezwiązanej z daną branżą. Nie może więc zabronić pracy gdziekolwiek czy prowadzenia swojej działalności, która nie jest konkurencyjną. Umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy zawarta na czas nieokreślony również nie ma mocy prawnej.

Profesjonalna pomoc prawna w zakresie prawa pracy

Szukasz pomocy prawnej w Poznaniu? Jeżeli jesteś pracownikiem i masz w swojej umowie zapis o zakazie konkurencji, co do którego masz obiekcje, skonsultuj treść klauzuli z doświadczonym prawnikiem. Adwokaci z kancelarii Stypuła mają długoletnie doświadczenie w zakresie prawa pracy. Przeanalizują Twoją umowę pod kątem zgodności z aktualnymi przepisami i pomogą zredagować zapis o zakazie konkurencji. A może chcesz podpisać taką dobrze skonstruowaną umowę ze swoimi pracownikami ? Prawnik Poznań? Tylko Adwokat Stypuła! Zadzwoń do nas i skonsultuj się w swojej sprawie

Przedsiębiorcy podejmują się różnych działań, które nie tylko są sprzeczne z prawem, ale przede wszystkim szkodzą innym biznesom. Czym jest nieuczciwa konkurencja? Jakie czyny można uznać za niezgodne z prawem? Dowiedz się, czego zakazują przepisy i jak bronić się przed nieuczciwymi rywalami!

 

Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji

Pojęcie nieuczciwej konkurencji wprowadza Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Określa ona, że czynem nieuczciwej konkurencji jest takie działanie, które:

• jest sprzeczne z prawem,
• jest niezgodne z dobrymi obyczajami,
• zagraża interesowi innej firmy lub klienta. 

 

Wyjaśnienia wymaga pojęcie dobrych obyczajów. Czynem niezgodnym z dobrymi obyczajami może być na przykład wprowadzanie klienta lub konsumenta w błąd poprzez dwuznaczność lub niedoinformowanie. Jest to również reklama wykorzystująca łatwowierność bądź wywołująca lęk, który ma być motywacją do zakupu produktu.

 

Czyn nieuczciwej konkurencji – co to znaczy?

Ustawa wymienia także konkretne przykłady czynów nieuczciwej konkurencji. Są wśród nich działania polegające na łamaniu prawa, na przykład wykorzystywanie zastrzeżonej nazwy towaru, posługiwanie się logiem lub nazwą przedsiębiorstwa sugerującą powiązanie z inną istniejącą na rynku firmą czy naśladowanie produktu. Tego typu działanie prowadzi do czerpania korzyści finansowych poprzez wprowadzanie konsumentów w błąd. 

 

Najczęstszym przykładem jest podrabianie produktów znanych marek. Dotyczy to głównie produkcji ubrań, obuwia, perfum czy kosmetyków. Nie tylko wprowadza w błąd konsumenta, który często kupuje rzecz gorszej jakości, ale również godzi w firmę, która pada ofiarą nieuczciwej konkurencji. Spadają jej zyski, a także zagrożona jest jej renoma. Niedozwolone jest również ukrywanie informacji o składzie towaru lub niewłaściwe oznaczenie geograficzne. 

 

Nieuczciwa konkurencja – przykłady

Innymi przykładami czynów nieuczciwej konkurencji są działania wymierzone w firmę lub pracodawcę. Zjawisko takie ma miejsce często w ramach zemsty na byłym pracodawcy lub chęci zdyskredytowania innej firmy, będącej rywalem na rynku. Czynem nieuczciwej konkurencji jest rozpowszechnianie nieprawdziwych i szkodliwych informacji o firmie lub przedsiębiorcy. Może to być na przykład bezpodstawne oskarżenie o niewypłacalności biznesu, złym traktowaniu pracowników przez kierownictwo, mobbingu czy też o wadliwości produktów czy zawyżonych cenach. Konsekwencją takich działań może być odejście klientów od korzystania z usług danej firmy, co prowadzi do znacznych szkód finansowych. 

 

Kolejnym przykładem nieuczciwej konkurencji jest nakłanianie pracowników, kontrahentów lub klientów danej firmy do zerwania współpracy lub zaprzestania wykonywania obowiązków wynikających z umów. Działanie takie ma na celu zaszkodzenie przedsiębiorstwu. Wolny rynek zakłada możliwość swobodnego wybierania miejsca pracy przez pracowników czy produktów i usług przez konsumentów. Poszczególne firmy rywalizują między sobą zarówno o siłę roboczą, jak i klientów, jednak zabronione jest w tym celu nagabywanie ich czy przekupstwo.

 

Nieuczciwa konkurencja a wolny rynek

Zdarza się, że za czyn nieuczciwej konkurencji postrzegane jest odejście z firmy i założenie własnej działalności przez byłego pracownika. Przedsiębiorca uznaje, że jeżeli zapewnił podwładnemu przeszkolenie i doświadczenie, nie ma on prawa stać się dla niego konkurencją. Nie jest to jednak prawda. Każdy ma prawo założyć wybraną działalność i oferować te same usługi lub ten sam produkt, pod warunkiem, że: 

• nie wykorzystuje nazwy lub loga sugerującego powiązania z inną firmą z wypracowaną renomą, 
• nie korzysta z kanałów i kontaktów firmy, w której pracował w celu pozyskania pracowników i klientów dla swojej działalności, nie nagabuje ich,
• nie wykorzystuje tajemnicy przedsiębiorstwa. 

 

Naruszona tajemnica przedsiębiorstwa – jak się bronić?

Jednym z wymienionych w ustawie czynów nieuczciwej konkurencji jest pozyskanie i ujawnienie lub wykorzystanie tajemnicy przedsiębiorstwa. Są to informacje poufne leżące u podstaw organizacji przedsiębiorstwa np. dane technologiczne, techniczne, patenty. Tajemnica przedsiębiorstwa to pojęcie nie do końca zdefiniowane. Duże znaczenie w jego określeniu ma fakt, że nie są to dane powszechnie znane i łatwo dostępne. Są przez przedsiębiorstwo chronione, a dostęp do nich mają tylko wybrani pracownicy wyższego szczebla. 

 

Zdobycie i wykorzystanie tajemnicy przedsiębiorstwa oznacza, że złamane zostało prawo pracy. Zgodnie z kodeksem pracownik ma obowiązek działać w trosce o dobro przedsiębiorstwa oraz zachować w tajemnicy poufne informacje, których wyjawienie mogłoby narazić firmę na szkodę. Warto dodatkowo zabezpieczyć się przed taką sytuacją, podpisując z podwładnym klauzulę poufności bądź umowę o zakazie konkurencji. 

 

Nieuczciwa konkurencja – pomoc prawna 

Za czyny nieuczciwej konkurencji grozi odpowiedzialność karna i cywilna. Oznacza to, że właściciel firmy, która padła ofiarą nieuczciwej konkurencji, może dochodzić w sądzie między innymi naprawienia wyrządzonej szkody, wypłaty odszkodowania oraz zaprzestania działań przynoszących szkodę jego przedsiębiorstwu. 

Nie zawsze łatwo jest udowodnić w sądzie, że ktoś dopuścił się czynu nieuczciwej konkurencji. W przypadku spornych spraw, warto wynająć doświadczonego radcę prawnego, który specjalizuje się w prawie pracy. Szukasz prawnika w Poznaniu lub okolicy? Adwokat Stypuła pomoże Ci, jeżeli potrzebujesz pomocy w interpretacji zapisów Ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji lub reprezentacji w sądzie. Każda sprawa jest rozpatrywana indywidualnie z największą starannością. Prawnik Poznań? Tylko Kancelaria Stypuła! Zadzwoń lub napisz maila i umów się na dogodny termin spotkania.

Powoływanie się na niezgodność charakterów podczas rozwodu jest częstym zjawiskiem. Czy rzeczywiście to uzasadnienie jest wystarczające do orzeczenia rozwodu? Dowiedz się, w jaki sposób można wykorzystać argument o niezgodności charakterów w postępowaniu rozwodowym!

 

Rozwód z powodu niezgodności charakterów

Problemy w relacjach między małżonkami mogą wynikać z ich niedopasowania charakterologicznego. Niezgodność charakterów często pojawia się w postępowaniu rozwodowym jako przyczyna rozkładu pożycia małżeńskiego. Jednak stwierdzenie niezgodności charakterów samo w sobie nie wystarczy orzeczenia rozwodu. Niezbędne jest wykazanie, że doprowadziła ona do trwałego i zupełnego rozkładu pożycia małżeńskiego.

 

Niezgodność charakterów jest częstym powodem rozwodów, w których nie orzeka się o winie. Jest to bowiem czynnik, na który małżonkowie nie mają wpływu. Można więc wykorzystać ten argument, aby uzasadnić, że nikt nie jest winien rozkładu pożycia małżeńskiego. Dzięki temu można uniknąć niepotrzebnych konfliktów i rozstać się w dość spokojnych okolicznościach.

 

Na czym polega niezgodność charakterów?

Poprzez niezgodność charakterów zwykle rozumie się różnice w zachowaniu czy poglądach, które prowadzą do częstych kłótni i sporów. Jeśli małżonkowie mają odmienne światopoglądy, zainteresowania, czy nawet sposób spędzania wolnego czasu, może to powodować spory. Duże napięcie powodują często konflikty na tle politycznym, czy wyznaniowym. Małżonkowie mogą też nie zgadzać się co do zarządzania wspólnymi finansami lub wychowania dzieci, co też rodzi trudne do rozwiązania spory.

 

Wiele osób przed ślubem zdaje sobie sprawę z istnienia pewnych różnic, ale często dopiero w trakcie trwania małżeństwa zauważają ich wagę. Dla sądu nie jest tak naprawdę istotne, na czym dokładnie polega niedopasowanie małżonków. Najważniejsze jest to, czy niezgodność charakterów pociągnęła za sobą rozkład pożycia w sferach: duchowej, fizycznej i gospodarczej. Tylko wtedy istnieje podstawa do rozwiązania małżeństwa.

 

Niezgodność charakterów a rozkład pożycia

Sama niezgodność charakterów nie jest wystarczającą przesłanką do rozwodu. Ale na bazie tego czynnika można uzasadnić, że rozkład pożycia między małżonkami jest trwały i zupełny. Potrzebujesz pomocy w sprawie rozwodowej doświadczonego prawnika z Poznania? Skontaktuj się z Kancelarią Stypuła! Udzielimy Ci porady prawnej, sporządzimy pozew rozwodowy i inne pisma procesowe, a także będziemy reprezentować Cię podczas całego postępowania. 

Prawa autorskie powstały po to, by chronić ludzkie wytwory o charakterze twórczym. Ochroną objęte są nie tylko dzieła artystyczne, ale także inne przejawy działalności indywidualnej. Czym jest utwór? Jakie prawa ma autor w związku ze swoim dziełem? Interesuje Cię kwestia praw autorskich? Przeczytaj i dowiedz się więcej!

 

Prawa autorskie – ustawa

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych mówi, że ochronie podlega każdy przejaw indywidualnej twórczości. Utworem może być nie tylko dzieło w rozumieniu artystycznym – plastyczne czy literackie. W myśl ustawy są to również:

• teksty o nieliterackim charakterze (publicystyczne, rozprawy naukowe), 
• utwory wyrażone innymi znakami graficznymi (mapy, programy komputerowe), 
• zdjęcia, 
• utwory muzyczne lub słowno-muzyczne, 
• filmy, 
• utwory sceniczne,
• choreografie, 
• utwory wzornictwa przemysłowego, 
• utwory architektoniczno-urbanistyczne, 
• wytwory lutnicze (instrumenty). 

 

Na prawa autorskie nie ma wpływu potencjalna wartość utworu. Jest nim objęte zarówno dzieło znanego artysty, jak i wiersz amatora. Warunkiem jest z kolei jego ustalenie. To termin, który oznacza udostępnienie utworu tak, by można było się z nim zapoznać. Prawa autorskie chronią utwory od momentu powstania. Podlegają mu również wytwory nieukończone. Nie są chronione natomiast dokumenty, akty prawne czy proste informacje prasowe. 

 

Na czym polegają autorskie prawa osobiste?

Prawa autorskie dzielą się na dwa rodzaje. Pierwsze to prawa osobiste, czyli chroniące nierozerwalną więź autora z jego dziełem. Gwarantują one prawo twórcy do podpisywania utworu swoim nazwiskiem, pseudonimem bądź pozostania anonimowym. Zapewniają również, że nikt poza autorem nie może ingerować w treść utworu ani jego formę. Dają mu także decyzyjność w sprawie pierwszego upublicznienia dzieła. 

 

Prawa osobiste są niezbywalne, nie mają także ograniczenia czasowego. Nawet po śmierci autora, utwory muszą być oznaczane jego nazwiskiem. Praw osobistych nie można się zrzec ani ich odsprzedać, istnieje jednak legalna możliwość, by nie podpisywać utworu nazwiskiem autora. Twórca może podpisać zobowiązanie do niewykonywania osobistych praw autorskich wtedy, kiedy utwór wykonywany był na zamówienie. 

 

 

Autorskie prawa majątkowe – własność twórcy

Prawo autorskie majątkowe upoważnia twórcę do pełnego decydowania o swoim utworze – m. in. kopiowania go, upubliczniania, rozpowszechniania, wykonywania czy opracowania. Każdy, kto chce rozporządzać dziełem, musi uzyskać zgodę twórcy. 

 

W przeciwieństwie do praw autorskich osobistych, które chronią niematerialną wartość, jaką jest godność twórcy, prawa majątkowe mają charakter własności. Oznacza to, że podobnie jak inne składniki majątku, podlegają sprzedaży czy dziedziczeniu. Po śmierci autora, prawa autorskie majątkowe przechodzą na spadkobierców. Nabywca praw autorskich materialnych ma prawo rozporządzać nimi, nie łamiąc praw osobistych twórcy. 

 

Naruszenie praw autorskich – co za nie grozi? 

Naruszenie praw autorskich skutkuje poważnymi sankcjami. Podpisane cudzego utworu lub jego części własnym nazwiskiem to plagiat. Zabronione jest również rozpowszechnianie i zwielokrotnianie utworu oraz wykorzystywanie go do czerpania korzyści majątkowych. Ponadto autor może domagać się od sprawcy m.in. naprawienia szkody, zaniechania działań oraz publicznego sprostowania i przeprosin. Jeżeli Twoje prawa autorskie zostały naruszone i  interesuje Cię doradztwo prawne w Poznaniu, wybierz sprawdzoną Kancelarię Stypuła. 

 

Prawa autorskie a dozwolony użytek

W niektórych przypadkach korzystanie z utworu nie wymaga zgody właściciela praw majątkowych. Każdy ma prawo do rozporządzania kopią utworu, który został już rozpowszechniony w ramach dozwolonego użytku. Obejmuje on m.in.: 

• tworzenie kopii utworu na własny użytek, 
• pożyczania nośników utworów osobom z najbliższego otoczenia (rodzinie, znajomym), 
• pobieranie rozpowszechnionych utworów z internetu na własny użytek, 

Ponadto istnieje także termin publicznego dozwolonego użytku. Dotyczy on wykorzystywania utworów lub ich części do celów edukacyjnych. Szkoły i uczelnie nie muszą uzyskiwać pozwolenia na wykorzystywanie utworów. Ponadto zgodnie z prawem cytatu, autorzy podręczników mogą wykorzystywać w publikacjach do celów edukacyjnych fragmenty dzieł. Z prawa dozwolonego użytku korzystają również biblioteki. Wykorzystywanie utworów na własny użytek nie może godzić w interesy twórcy lub właściciela praw majątkowych. 

 

Kiedy wygasają prawa autorskie?

Osobiste prawa autorskie są wieczne, co oznacza, że nazwisko autora na zawsze powiązane jest z jego dziełem. Prawa majątkowe wygasają po 70 latach od śmierci ostatniego współautora. Przez ten czas spadkobiercy mają prawo do czerpania zysku z dzieł oraz dysponowania nimi. Po 70 latach osierocone utwory przechodzą do domeny publicznej i każdy może swobodnie z nich korzystać z poszanowaniem autora. Inaczej ma się sprawa z prawami do wykonywania utworu lub prawami producenta. Te wygasają po 50 latach od wykonania lub wyprodukowania utworu. 

Interesują Cię inne kwestie związane z prawami autorskimi? Jeżeli potrzebujesz porady prawnej – poszukiwanym przez Ciebie hasłem jest kancelaria adwokacka Poznań? Wybierz nasz zespół doświadczonych prawników! Zapraszamy do kontaktu!

Odpowiednio wypełnione dokumenty pozwalają skrócić czas trwania procesu rozwodowego. Stworzyliśmy dla Ciebie praktyczny poradnik, dzięki któremu właściwie przygotujesz się do rozpoczęcia postępowania rozwodowego. Dowiedz się, jakie etapy tworzenia wniosku są najważniejsze. 

 

Jak przygotować wniosek o rozwód? 

 

Rozwód to formalne zakończenie małżeństwa. Decyzja o jego przeprowadzeniu może zostać podjęta przez obu partnerów lub wynikać ze sporu czy  zdrady, z których powodu cierpi jedno z małżonków. Złożenie wniosku o rozwód to pierwszy etap na drodze do oficjalnego zakończenia pewnego etapu w życiu. Dowiedz się, w jaki sposób to zrobić. 

 

1. Skonsultuj swoją decyzję z adwokatem – tym, co ułatwi przygotowanie wniosku o rozwód jest bez wątpienia kontakt z doświadczonym prawnikiem. Specjalista nie tylko doradzi Ci w zakresie prawa rodzinnego i opiekuńczego, ale także będzie służył wsparciem na wszystkich etapach procesu. 
2. Przygotuj odpowiednie dokumenty – wniosek o rozwód to pismo formalne. Oznacza to, że w jego załącznikach musi znajdować się stosowna dokumentacja poświadczająca stan faktyczny z czasów małżeństwa. Przed złożeniem wniosku w sądzie warto przygotować odpis aktu zawarcia małżeństwa, odpis aktów narodzin dzieci i dane Twoje i Twojego małżonka, takie jak PESEL, adres zamieszkania i zaświadczenie o zarobkach. 
3. Opracuj uzasadnienie pozwu o rozwód – ta część wniosku jest najważniejsza. Jeżeli chcesz zakończyć swoje małżeństwo, musisz w przekonujący sposób wykazać okoliczności, które doprowadziły do tej decyzji. Uzasadnienie powinno być precyzyjne i dotyczyć najważniejszych kwestii spornych. W tym przypadku nieoceniona jest pomoc doświadczonego adwokata, który pomoże Ci przygotować szczegółowe uzasadnienie. 
4. Wnieś opłatę sądową – przed złożeniem pozwu o rozwód w sądzie okręgowym niezbędne jest uiszczenie opłaty sądowej. Dowód wpłaty jest jednym z załączników, które przekazujesz wraz z pozostałymi dokumentami. 

 

Nie istnieje jeden uniwersalny sposób na przygotowanie pozwu o rozwód. Każde małżeństwo jest jedyne w swoim rodzaju, podobnie jak problemy, z którymi się mierzy. Z tego powodu każdy wniosek o rozwód będzie inny. Dlatego tak ważne jest, by w trakcie przygotowań korzystać z pomocy profesjonalistów. Doświadczony prawnik podpowie Ci, czego możesz żądać w treści pozwu i w jaki sposób uargumentować swoją decyzję. W treści uzasadnienia możesz przedstawić żądania, które będą regulowały kwestie takie jak opieka nad dzieckiem lub alimenty. 

 

Co wpisać w treści uzasadnienia wniosku o rozwód? 

 

Treść wniosku zależy od tego, w jaki sposób prowadzone ma być postępowanie rozwodowe. Zakończenie małżeństwa może odbywać się w trybie orzekania o winie współmałżonka lub bez orzekania o winie, za obopólną zgodą obu partnerów. W pierwszym przypadku wymagane jest przygotowanie dowodów, poświadczających, że do rozpadu małżeństwa dochodzi z winy partnera. Tego rodzaju procesy trwają  z reguły o wiele dłużej niż w przypadku rozwodu bez orzekania o winie. Ten tworzony jest, gdy małżonkowie wspólnie zadecydowali o zakończeniu relacji. Jeżeli para doczekała się dzieci, do uzasadnienia dołączone powinny zostać także ustalenia dotyczące sprawowania nad nimi opieki i miejsca ich zamieszkania. 

 

W przypadku sporu pomiędzy partnerami kwestie te orzeka sąd. Podczas przygotowywania pozwu o rozwód z orzekaniem o winie poszkodowany może żądać objęcia byłego partnera świadczeniami alimentacyjnymi. W przypadku rozwodu bez orzekania o winie alimenty może uzyskać partner, który dowiódł, że w momencie ustania małżeństwa jego sytuacja finansowa pogorszyła się. Tego rodzaju świadczenia wypłacane są przez okres ok. 5 lat lub do czasu, aż były partner nie wejdzie w nowy związek małżeński. Wniosek o rozwód powinien uwzględniać wszystkie wymienione kwestie. Pismo kierowane do sądu powinno być sformułowane precyzyjnie i określać najważniejsze przyczyny rozpadu pożycia małżeńskiego. W Kancelarii Stypuła służymy kompleksowym doradztwem prawnym i pomocą w zakresie spełnienia formalnych wymogów wszczynających procedurę rozwodową. Wybierz najlepszego adwokata w Poznaniu!

Ustawowo po osobie zmarłej dziedziczy najbliższa rodzina. Dziadkowie mogą ująć w testamencie swoje wnuki, nie każdy pamięta jednak o sporządzeniu dokumentu ostatniej woli. Jeżeli chcesz wiedzieć w jakiej sytuacji wnuki mogą odziedziczyć po dziadkach, w tym artykule znajdziesz odpowiedź na to pytanie. 

 

Kto dziedziczy spadek po dziadkach zgodnie z ustawą?

Na mocy ustawy po osobie zmarłej w pierwszej kolejności dziedziczy jego żyjący małżonek i dzieci. Wszystkim przysługują równe części majątku, z zastrzeżeniem, że część małżonka nie może być niższa niż 25% wartości spadku. W przypadku, gdy małżonek już nie żyje, w równych częściach dziedziczą wszystkie dzieci. Przy dziedziczeniu ustawowym wnuki nie dziedziczą majątku po zmarłych dziadkach. Może się tak stać jedynie  w przypadku, kiedy małżonek oraz dzieci osoby zmarłej nie mogą przejąć spadku, ponieważ:

• nie żyją,
• zrzekły się spadku,
• zostały wydziedziczone.

 

W związku z tym możesz odziedziczyć po dziadkach część majątku, jeżeli Twój rodzic nie żyje. W tej sytuacji automatycznie prawo spadkowe zyskują dalsi zstępni, czyli wnuki. Podobnie jest w przypadku wydziedziczenia bądź odrzucenia spadku. Jeżeli Twój rodzic uprawniony do dziedziczenia z ustawy, odrzucił spadek lub został wydziedziczony w testamencie, jego część spadku przechodzi na Ciebie. Jeśli masz rodzeństwo, posiadacie równe prawa do dziedziczenia.

 

Dziedziczenie na mocy testamentu

W sytuacji, kiedy osoba zmarła zostawiła prawomocny testament, zapisy w nim zawarte są ważniejsze niż postanowienia ustawy. Dziadkowie mają prawo pominąć w testamencie dzieci i zapisać całość majątku wnukom lub jednemu z wnuków. W takiej sytuacji do spadkobiercy trafia spadek pomniejszony o zachowek. Jest to zagwarantowana ustawą część majątku, na którą może liczyć pominięty w testamencie spadkobierca. W większości przypadków stanowi połowę kwoty, jaką odziedziczyliby członkowie rodziny zmarłego na mocy ustawy. Prawo do zachowku nie przysługuje osobom wydziedziczonym. 

 

Czy osoba pominięta w testamencie dziadków może go podważyć?

Każdy ma prawo podważyć testament, nie jest to jednak łatwe. Osoba, która została pominięta w dokumencie musi udowodnić, że spadkodawca sporządził go nie będąc  w pełni świadomym bądź pod wpływem groźby. Za nieważny można również uznać testament zapisany niezgodnie z obowiązującymi przepisami. 

 

Czy przysługuje mi spadek po dziadku, jeżeli opiekuję się nim?   

Wnuk, który opiekuje się swoimi dziadkami nie nabywa z tego tytułu automatycznie prawa do spadku. Innymi słowy, nawet jeżeli poświęcasz czas, energię i pieniądze na pomoc dziadkom, ustawowo nie masz praw do spadku po nich. Dziadkowie mogą sporządzić notarialny testament bądź przepisać dom w darowiźnie. W obu tych przypadkach po ich śmierci jesteś zobowiązany do wypłacenia zachowku żyjącym spadkobiercom. W sytuacji, w której opiekujesz się dziadkami, najkorzystniejsze będzie zawarcie umowy dożywocia. Zgodnie z jej postanowieniami, zobowiązujesz się zapewnić dziadkom dożywotnio środki do życia w zamian za mieszkanie lub dom. W tej sytuacji po ich śmierci, nieruchomość staje się Twoją własnością i nie jesteś zobowiązany do wypłacenia zachowku pozostałym członkom rodziny. 

 

Mieszkam z dziadkami – czy dostanę po nich dom w spadku?

Podobnie jak w przypadku opieki, sam fakt mieszkania w domu dziadków nie gwarantuje prawa do spadku. W tej sytuacji istnieją dwie drogi odziedziczenia domu lub mieszkania po dziadkach. Mogą oni przepisać na Ciebie prawo własności nieruchomości za życia (akt darowizny) lub wskazać Cię w testamencie jako spadkobiercę domu. Warto podkreślić, że tylko w dokumencie poświadczonym notarialnie, spadkodawca może dysponować poszczególnymi częściami majątku np. pozostawić dom konkretnej osobie. W przeciwnym razie może wskazać tylko procentowy udział spadkobierców. Jeżeli dziadkowie zapiszą dom wnukowi w odręcznym testamencie, inni zstępni mogą podważyć dokument.

 

Podatek od spadku po dziadkach

Niezależnie od tego czy dziedziczenie majątku odbywa się na mocy ustawy, czy testamentu, wnuczęta są w pierwszej grupie spadkobierców. Oznacza to, że mogą zostać zwolnieni z podatku. Warunkiem jest poinformowanie urzędu skarbowego o nabyciu prawa do otrzymania spadku w terminie maksymalnie 6 miesięcy. 

Potrzebujesz pomocy w kwestiach, które dotyczą dziedziczenia? Wybierz najlepszą kancelarię adwokacką w Poznaniu! Kancelaria Stypuła wesprze Cię prawnie we wszystkich kwestiach w tej dziedzinie.

Legalne zatrudnienie obcokrajowca w Polsce wiąże się z obowiązkiem dopełnienia wielu formalności. Procedury różnią się ze względu na kraj pochodzenia potencjalnego pracownika oraz tego, czy już przebywa na terytorium RP czy poza jej granicami.  Planujesz zatrudnić cudzoziemca? Przeczytaj, jakie dokumenty musisz złożyć i jakie kroki podjąć, by zrobić to legalnie i bez komplikacji. 

 

Zatrudnienie cudzoziemca spoza UE – czy potrzebne zezwolenie? 

Na mocy porozumień Wspólnoty Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego, obywatele państw członkowskich UE, Islandii, Norwegii, Liechtensteinu i Szwajcarii nie potrzebują zezwoleń na podjęcie zatrudnienia w Polsce. Uproszczona procedura dotyczy także osób pochodzących z sześciu krajów nienależących do UE. Są to: Ukraina, Rosja, Białoruś, Armenia, Gruzja i Mołdawia. Obywateli tych państw zatrudnisz na podstawie tzw. oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy. Zezwoleń nie potrzebują również uchodźcy czy obcokrajowcy, którym stosowny dokument wydało inne państwo UE, a także zamieszkujący na stałe w Polsce. 

 

Zatrudnienie obcokrajowca – obowiązki pracodawcy

Zatrudnienie cudzoziemca spoza UE, EOG, Szwajcarii czy niektórych państw wschodnich wiąże się z obowiązkiem upewnienia się, że jego pobyt w Polsce jest legalny. Jeżeli przebywa on wciąż poza granicami RP, powinien złożyć wniosek o wizę pracowniczą w konsulacie. W przypadku, gdy mieszka już w Polsce, należy sprawdzić czy ma ważny dokument uprawniający do pobytu (np. Kartę Pobytu). 

 

Kolejnym krokiem jest uzyskanie pozwolenia na pracę. Przed jego otrzymaniem obowiązkowe jest tzw. badanie rynku pracy. Jako pracodawca musisz złożyć wniosek w Powiatowym Urzędzie Pracy. Polacy mają pierwszeństwo w zatrudnieniu, dlatego starosta musi wydać oświadczenie, że w regionie nie ma wykwalifikowanych i chętnych do pracy na danym stanowisku obywateli RP. Oświadczenie należy dołączyć do wniosku o wydanie zezwolenia na pracę, bez którego zatrudnienie obcokrajowca legalnie nie będzie możliwe. 

 

Kiedy test rynku pracy nie jest wymagany?

Jest kilka wyjątków od obowiązku otrzymania oświadczenia od starosty. Nie musisz o nie wnioskować w przypadku, kiedy zatrudniasz obcokrajowca: 

• w zawodach deficytowych (listy można znaleźć na stronie Powiatowych Urzędów Pracy),
• w charakterze opiekuna dla dziecka, osoby starszej lub pomocy domowej, 
• będącego lekarzem lub stomatologiem, 
• będącego trenerem lub sportowcem, 
• absolwenta polskiej uczelni wyższej. 

 

Jaka umowa w przypadku zatrudnienia cudzoziemca?

Obcokrajowców obowiązuje to samo prawo pracy co obywateli RP. Już na etapie składania wniosku o zezwolenie na pracę dla cudzoziemca należy określić warunki jego zatrudnienia (rodzaj umowy, wynagrodzenie, czas pracy). Nie możesz zmienić wskazanego wcześniej w zezwoleniu rodzaju umowy z UOP na cywilnoprawną bez poinformowania urzędu. Podpisując umowę nie możesz zapomnieć również o obowiązku zgłoszenia umowy do US i rozliczeniu jej zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zatrudnienie obcokrajowca nie będzie możliwe bez numeru PESEL, należy więc dopilnować, by został zameldowany w Polsce i go otrzymał. 

 

Pomoc prawna dla firm – dlaczego warto z niej skorzystać?

Zatrudnienie cudzoziemca wiąże się z wieloma skomplikowanymi formalnościami. Niedotrzymanie terminów bądź brak wymaganej dokumentacji przy zgłoszeniu nawiązania stosunku pracy do starostwa jest traktowany jako nielegalne zatrudnienie. W tym wypadku skutkować może nałożeniem kar finansowych na przedsiębiorstwo. Warto skorzystać z pomocy prawnej jeszcze przed podpisaniem umowy z nowym pracownikiem. Jeżeli prowadzisz firmę w Poznaniu, Obornikach lub okolicy, oferujemy wsparcie dla przedsiębiorców. Obsługa prawna firm udzielana przez naszą kancelarię obejmuje pomoc w tworzeniu umów, a także doradztwo w zakresie prawa pracy.

Odzyskiwanie należności od kontrahentów, którzy nie płacą w terminie jest procedurą trudną i nieprzyjemną. Kiedy kolejne prośby o spłatę nie skutkują, nie musisz od razu kierować sprawy na drogę sądową. Windykacja miękka jest szybszym i zdecydowanie mniej kosztownym sposobem odzyskiwania długu. Na czym polega i jak się ją przeprowadza? Sprawdź!

 

Niespłacone długi – kontakt z kontrahentem 

Skuteczne negocjacje z dłużnikiem wymagają utrzymania dobrych relacji. Warto wykazać się zrozumieniem i przedstawić kontrahentowi korzystne dla niego aspekty polubownego rozwiązania sprawy. Na tym etapie bardzo przydają się umiejętności mediacyjne. Należy nawiązać kontakt z dłużnikiem, ustalić termin i warunki spłaty i dać mu czas na wywiązanie się z umowy. Niekiedy jednak zadłużony klient lub kontrahent celowo unika rozmowy – nie odbiera telefonów i nie odpowiada na maile. Jeżeli odzyskiwanie należności na tym etapie okaże się nieskuteczne, warto skorzystać z profesjonalnej pomocy prawnej.

 

Windykacja przedsądowa – wezwanie do zapłaty

Jeżeli pomimo ustalenia terminu i warunków spłaty, kontrahent nadal zwleka z płatnością, należy wysłać mu pismo nazywane wezwaniem do zapłaty. Najlepiej jest zrobić to już w dniu następującym po wyznaczonej ostatecznej dacie uregulowania płatności. Pismo powinno zawierać m. in. kwotę długu, nowy termin spłaty i podstawę, z której wynika zobowiązanie (umowa, faktura). Warto, byś skorzystał z pomocy adwokata, który wystosuje list w Twoim imieniu. Często prawnicze pismo jest już wystarczającą motywacją do spłaty długu. W sytuacji, kiedy jednak ten krok nie wystarcza, można wysłać wezwanie do zapłaty ponownie i ustalić konsekwencje dla dłużnika (np. naliczenie odsetek, wpisanie do rejestru BIG). Warto zaproponować ugodę – np. rozłożenie długu na raty. Jeżeli zadłużony kontrahent odpowie na propozycję, jest to dowód uznania długu. Może być wykorzystany w sądzie w sytuacji, kiedy polubowna windykacja należności okaże się nieskuteczna. 

 

Windykacja należności – przedsądowe wezwanie do zapłaty

Jeżeli odzyskiwanie należności nie powiodło się, kolejnym etapem jest wysłanie przedsądowego wezwania do zapłaty. Pismo to jest ustawowo obowiązkowe, stanowi ostatni krok postępowania polubownego i zawiera ostrzeżenie przed skierowaniem sprawy na drogę sądową. Zanim to zrobisz, możesz jeszcze wpisać dłużnika do rejestru BIG. Profesjonalnie przeprowadzona windykacja przedsądowa pozwala na ustalenie warunków spłaty korzystnych dla wierzyciela. Zawarcie umowy z dłużnikiem może zakończyć sprawę bez kierowania jej do sądu. Jeżeli jednak tak się nie stanie, przedsądowe wezwanie do zapłaty, jest dowodem potrzebnym do sporządzenia  pozwu. Dopiero wyrok sądu daje możliwość przeprowadzenia egzekucji komorniczej długu. 

 

Odzyskiwanie długu – wsparcie prawne

Wykwalifikowani adwokaci z naszej kancelarii mają wieloletnie doświadczenie w polubownym odzyskiwaniu długów. Prawnik z Poznania odciąży Cię w kwestii kierowania pism do dłużników i prowadzenia negocjacji, jeżeli szukasz pomocy w wyegzekwowaniu spłaty długu w mieście i okolicach. Dzięki profesjonalnemu wsparciu adwokata, windykacja przedsądowa jest szybkim, skutecznym i mniej kosztownym rozwiązaniem niż kierowanie sprawy na ścieżkę sądową. 

Podatki są kwestią skomplikowaną, lecz konieczną dlatego ważna jest świadomość tego, w jakiej sytuacji obowiązują. Niektórzy zapominają, że nawet od prezentów, które w świetle prawa są darowiznami oraz spadków należy odprowadzić podatek. Dostałeś działkę od rodziców lub odziedziczyłeś mieszkanie po babci i zastanawiasz się czy musisz zapłacić podatek? Przeczytaj i dowiedz się jakie zasady obowiązują przy naliczaniu podatków od darowizn i spadków. 

 

Podatek od darowizny

Zgodnie z ustawą, od każdej darowizny i spadku obowiązuje podatek. Istnieje jednak kwota wolna od podatku, której wysokość uzależniona jest od stopnia pokrewieństwa pomiędzy darczyńcą i obdarowanym oraz pomiędzy osobą zmarłą i spadkobiercą. W celu uproszczenia, ustalono trzy kwoty dla trzech grup osób:

• 9637 zł dla grupy I – należą do niej: małżonkowie (również w separacji), zstępni (dzieci, wnuki, prawnuki), wstępni (rodzice, dziadkowie), rodzeństwo, przysposobione dzieci, ojczym, macocha, teściowie, zięć, synowa. W grupie I zawarta jest także grupa 0 (najbliżsi krewni). Możliwe jest wtedy uniknięcie podatku od darowizny, jednak jedynie w przypadku zgłoszenia jej w odpowiednim terminie.
• 7276 zł dla grupy II – należą do niej: zstępni i małżonkowie rodzeństwa, rodzeństwo rodziców oraz małżonków, zstępni i małżonkowie przysposobionych dzieci (pasierbów) oraz małżonkowie rodzeństwa małżonków.
• 4902 zł dla grupy III – wszystkie osoby niezaliczone do poprzednich grup, w tym niespokrewnione.

Wszystkie darowizny nieprzekraczające kwoty wolnej od podatku są z niego zwolnione i  nie muszą być zgłaszane. Należy jednak pamiętać, że podatek naliczany jest od łącznej kwoty otrzymanej od jednej osoby w ciągu pięciu lat. Oznacza to, że nie można rozłożyć darowizny na raty w celu uniknięcia podatku. Jeżeli darowizna jest wyższa niż kwota wolna od podatku, stawki opodatkowania różnią się w zależności od wysokości darowizny oraz od grupy pokrewieństwa. Dla kwot poniżej 30 tys. zł wynosi:

• od 3 do 5% w grupie I, 
• od 7 do 9% w grupie II, 
• od 12 do 16% w grupie III. 

W celu dokładnego wyliczenia podatku od darowizny warto skorzystać z specjalnych wzorów lub kalkulatorów, które są dostępne m. in. na stronie Ministerstwa Finansów.

 

Darowizna od rodziców

Wielu młodych ludzi dostaje darowizny od rodziców w postaci mieszkania, działki budowlanej, samochodu czy gotówki. Czy nawet w przypadku takiego “prezentu” od rodziców, należny jest podatek? Z pewnością dobrą wiadomością będzie informacja, że nie. Rodzice i dzieci należą do podgrupy 0 w obrębie I grupy podatkowej, co oznacza, że mają możliwość całkowitego zwolnienia z podatku od darowizny, nawet kiedy jej wysokość znacznie przekracza kwotę wolną od podatku. Warunkiem zwolnienia jest zgłoszenie darowizny do urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od jej otrzymania. Dla urzędu skarbowego ważny jest dowód tego, że doszło do przekazania darowizny. W umowie darowizny ujęta jest wola darczyńcy przekazania majątku bądź nieruchomości bezpłatnie osobie obdarowanej, która musi darowiznę przyjąć. Dopiero wtedy następuje przekazanie własności. Umowa darowizny nie jest jednak obowiązkowa, wystarczy mieć udokumentowane przekazanie własności. Nie jest to trudne w przypadku nieruchomości, ponieważ przekazanie odbywa się u notariusza. Jeżeli jednak darowiznę stanowią pieniądze, powinny być one przekazane przelewem na konto lub przekazem pocztowym. 

 

Umowa darowizny

Umowa darowizny to zobowiązanie się darczyńcy do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Najczęściej dotyczy przekazania prawa własności do nieruchomości lub rzeczy ruchomej, ale wykorzystywana jest także przy przekazywaniu nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Może być zawarta w formie ustnej lub pisemnej, jednak tylko w przypadku przekazywania nieruchomości wymagany jest akt notarialny. 

 

Podatek od spadku

Spadek to majątek odziedziczony po osobie zmarłej. Może zostać zapisany w testamencie bądź przysługiwać osobie krewnej na mocy ustawy. Podatek od spadku obowiązuje zawsze, niezależnie na jakiej podstawie został nabyty spadek, a dodatkowo dotyczy także zachowku, jednak istnieje wiele zwolnień od podatku. Całkowicie zwolnieni są z niego:

• małżonek,
• zstępni (dzieci, wnuki, prawnuki),
• wstępni (rodzice, dziadkowie), 
• rodzeństwo, 
• pasierbowie, ojczym i macocha.

Podobnie jak w przypadku darowizn, istnieje jednak obowiązek zgłoszenia faktu nabycia spadku do urzędu skarbowego, jeżeli przekracza on wysokością kwotę wolną od podatku. Jej wysokość uzależniona jest od grupy podatkowej, do której należy spadkobierca, a stawki są takie same jak przy darowiźnie. Wysokość podatku od spadku jest uzależniona nie tylko od stopnia pokrewieństwa i wysokości spadku, ale także udziału w spadku, dlatego jego wyliczenie nie jest łatwe. Podatek od spadku może wynosić maksymalnie 20%.

Sytuacje losowe jak strata pracy, choroby, wypadki, a także nieumiejętne zarządzanie budżetem mogą doprowadzić do poważnych problemów finansowych. Ściąganiem długów od osób, które nie spłacają swoich zobowiązań, zajmuje się komornik sądowy. Jeżeli jesteś w trudnej sytuacji materialnej i masz komornika, pewnie zastanawiasz się ile pieniędzy może zająć. Jaki procent wynagrodzenia komornik musi zostawić na koncie dłużnika, jakie świadczenia może zabrać, a jakie są chronione prawem? Odpowiedź znajdziesz w artykule. 

 

Ile komornik może zabrać z pensji?

To, jaką kwotę komornik ma prawo zabrać z pensji, zależy od rodzaju umowy oraz wysokości dochodów dłużnika. Przepisy jasno określają zasady ściągania długów od osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Zgodnie z prawem komornik może zająć maksymalnie 60% wynagrodzenia, jeśli dług dotyczy niezapłaconych alimentów i 50% wynagrodzenia w pozostałych przypadkach. Na koncie osoby zadłużonej musi pozostać kwota odpowiadająca wysokości minimalnej krajowej. W roku 2022 wynosi ona 3010 zł brutto, czyli około 2364 zł netto. W przypadku osób poniżej 26 r. ż., które nie odprowadzają podatków, na koncie zostaje cała kwota brutto. Zasada ta ma zastosowanie także w przypadku osób zarabiających najniższą krajową – komornik nie może zająć żadnej kwoty z ich pensji. Wyjątkiem są zadłużenia alimentacyjne – w ich przypadku nawet z pensji minimalnej komornik może zabrać 6/10 wysokości płac minimalnej – 1806 zł brutto. Jeżeli wymiar etatu jest niższy – zasady te działają w stopniu proporcjonalnym. Osobie zatrudnionej na pół etatu, komornik ma prawo zająć maksymalnie 50% wynagrodzenia, a kwota pozostała na koncie musi mieć równowartość połowy płacy minimalnej –  ok. 1182 zł netto. W przypadku dłużników alimentacyjnych jest to odpowiednio – 60% wynagrodzenia. 

 

Umowa zlecenie a komornik

Przepisy chroniące część dochodów dłużników mają zastosowanie tylko w przypadku umów o pracę. Hipotetycznie komornik może zająć 100% wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenie.  Od 2019 roku osoby pracujące na umowie zlecenie mają jednak wyjście. Jeżeli charakter ich zatrudnienia spełnia warunki stosunku pracy (zadania są powtarzalne, regularne, wykonywane w określonym miejscu i czasie pod kierownictwem pracodawcy), stosuje się takie same zasady jak w przypadku umowy o pracę. Osoba zadłużona musi jednak dopełnić formalności i wykazać, że jej wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenie spełnia wszystkie warunki ujęte w przepisach – ma charakter ciągły, powtarzalny, zapewnia utrzymanie i jest jedynym źródłem dochodu. Możliwości takich nie ma jednak przy umowie o dzieło, która z założenia nie jest umową powtarzalną i regularną.

 

Czy komornik może zabrać pieniądze z konta bankowego?

Zajęcie pensji a konta bankowego to dwie różne rzeczy. Zazwyczaj egzekucja komornicza odbywa się za pośrednictwem pracodawcy, do którego komornik kieruje pismo. Ten z kolei ma obowiązek wypłacić zadłużonemu pracownikowi minimalną pensję, a resztę przelać komornikowi. Jeżeli komornik sądowy zajmuje konto bankowe dłużnika, ma wgląd we wszystkie jego transakcje. W tym wypadku panuje zasada, że komornik musi zostawić na koncie osoby zadłużonej 75% wysokości minimalnej płacy – w 2022 roku jest to kwota w wysokości – 1658 zł. W przypadku dłużników alimentacyjnych, komornik może przejąć nawet 100% wpływów na konto. 

 

Ile komornik może zabrać z emerytury? 

Komornik ma prawo zająć część świadczenia emerytalnego. Wysokość kwot, jakie mogą być zabierane z emerytury zależy od rodzaju zaległości. Najwyższe są dla długów alimentacyjnych i wynoszą 60% wysokości emerytury – podobnie jak w przypadku wynagrodzenia za pracę. Jeśli zalegasz z opłatami za pobyt w placówkach zdrowotnych lub opieki, komornik może zająć 50% wysokości emerytury, a jeżeli z ratami kredytu, pożyczki lub opłatami za media – jedynie 25%. Istnieje także kwota wolna od zajęcia z emerytury, która jest co roku waloryzowana. Najwyższa wynosiła dotychczas 916 zł dla długów niealimentacyjnych i niezwiązanych z pobytem w placówkach opieki, 555 zł dla długów wynikających z niepłacenia alimentów i tylko 222 zł za długi wynikające nieopłacenia z pobytu w placówkach opiekuńczych. 

 

Jakich świadczeń nie może zabrać komornik?

Istnieją świadczenia chronione przed zajęciem komorniczym, które w żadnym wypadku nie mogą zostać zabrane z konta dłużnika. Są to:

• świadczenia alimentacyjne pochodzące zarówno od rodzica jak i z funduszu alimentacyjnego, 
• świadczenia rodzinne, 
• dodatki rodzinne, pielęgnacyjne, porodowe, 
• zasiłki dla opiekunów,
• świadczenia z pomocy społecznej, integracyjne i wychowawcze.

 

Kiedy komornik zwraca pieniądze?

Komornik może zwrócić niesłusznie zajęte pieniądze – na przykład w przypadku, gdy kwoty do zajęcia zostały źle naliczone. Jeżeli dług odliczany jest od pensji, za rozliczenie bezpośrednio odpowiada pracodawca, zatem do niego należy zgłosić się w celu sprostowania pomyłki. Kiedy za błąd odpowiada komornik, dłużnik ma prawo zgłosić się po zwrot źle naliczonych kwot w terminie 7 dni, a komornik ma obowiązek zwrócić pieniądze. Jeżeli przez działania komornika dług został nadpłacony, również przysługuje zwrot. W przypadku, kiedy potrącone zostaną zbyt wysokie kwoty, a komornik nie przestrzega prawa, można złożyć skargę na czynności komornicze. 

Poszukujesz pomocy w kwestiach prawnych, dotyczących zadłużenia prywatnego lub firmowego? Najlepszy prawnik Poznań – adwokat Stypuła wesprze Cię w Twojej sprawie!